Kediler, diğer memeliler için gerekli olmayan bazı besinlere ihtiyaç duyar. Bu temel besinlerin birçoğu hayvan dokularında doğal olarak bulunur; bu durum, kedilerin katı bir etoburun evrimsel etkisi ile tutarlı olarak özel besin gereksinimleri geliştirdiklerini yansıtmaktadır (MacDonald ve diğerleri, 1984).

Ayrıca kedilerin beslenmesinde beslenmenin bileşimi ve lezzeti de çok önemlidir. Eğer kediler lezzetli değilse yemeyi reddedecek ve sonuç olarak temel besin maddeleri açısından yetersiz kalabilecek ve bu durum klinik durumlara dönüşebilecektir (Zaghini ve Biagi, 2005). Bu, kediler için son derece lezzetli, besleyici diyetler formüle etmenin ve beslemenin önemini vurgulamaktadır.

Lipitler, katı ve sıvı yağları içeren bir grup organik molekülü oluşturur. Diyetteki lipitler, esansiyel yağ asitleri ve konsantre enerji kaynağıdır, çünkü yağ, protein ve karbonhidratlara kıyasla iki kat daha fazla kalori/g sağlar. Lipitler, yağda çözünen vitaminler ve sterollerin taşıyıcıları olarak önemli bir role sahiptir ve birçok hormonal öncül bileşenin bileşenidir. Ayrıca kuru mama tanelerinin lezzetini ve dokusal özelliklerini geliştirmek için de kullanılırlar (Trevizan ve Kessler, 2009).

Yağ asitleri lipitlerin ayrılmaz bileşenleridir. Bir yağ asidinin temel doğası, öncelikle bir hayvanın onu metabolik ihtiyaçlarını karşılamaya yetecek miktarlarda sentezleyememesinden kaynaklanmaktadır (Bauer, 2008). Köpekler gibi kediler de esansiyel yağ asidi linoleik asit gerektirir. Linoleik asit çoklu doymamış bir omega-6 yağ asididir. Yağ asitleri uzatılabilir ve alternatif, daha uzun zincirli yağ asitlerine doygunluğu giderilebilir. Örneğin köpekler, Δ6-desatüraz enzimi sayesinde linoleik asidi kolaylıkla araşidonik asite dönüştürür. Ancak kedilerin karaciğerindeki Δ6-desatüraz enziminin düşük aktivitesi nedeniyle dönüşüm sınırlı olduğundan kediler bunu yapamaz. Sonuç olarak araşidonik asit kedilerde esansiyel bir yağ asididir ve diyetle alınması gerekir. Araşidonik asit hayvan dokularında, özellikle de organlarda bol miktarda bulunur (Trevizan ve ark., 2012). Bu durum, zorunlu etobur olan kedilerin beslenme ihtiyaçlarını karşılamak için hayvan dokularını tüketme ihtiyacını güçlendiriyor.

Vitaminler yalnızca küçük miktarlarda gerekli olan organik bileşiklerdir ve temel mikro besinler olarak sınıflandırılır. Endojen olarak sentezlenmedikleri için diyetle alınmaları gerekir. Vitaminlerin normal sağlığın ve metabolik bütünlüğün korunması için gerekli olan çeşitli biyokimyasal fonksiyonları vardır. Kedilerin belirli vitaminlere yönelik beslenme gereksinimleri diğer birçok memelininkinden farklıdır. Bu özellikler, niasin (B3 vitamini) ve A vitamininin sentezi sırasındaki enzim aktivitelerindeki önemli farklılıklardan kaynaklanmaktadır (NRC, 2006).

Niasin (ve nikotinik asit ve nikotinamid adenin dinükleotid, NAD dahil ilişkili bileşikler), kedilerde karbonhidratların, Amino asitlerin ve keton cisimlerinin metabolizmasında koenzimler olarak temel bir rol oynadığından, kedilerde diyet niasin gereklidir. Kediler, köpeklerden farklı olarak, esansiyel Amino asit triptofandan önemli düzeyde niasin sentezleyemez. Bunun nedeni, bir triptofan metabolitini niasin yerine asetil-CoA'ya hızla dönüştüren ve niasin üretiminin yetersiz olmasına neden olan bir enzimin (pikolinik karboksilaz) çok yüksek aktivite seviyesinden kaynaklanmaktadır. Sonuç olarak kedilerin niasin gereksinimi köpeklerinkinden 2.4 kat daha fazladır (NRC, 2006).

Benzer şekilde, kedilerin diyetle önceden oluşturulmuş A vitaminine ihtiyacı vardır. A vitamini kedilerde görme, hücresel farklılaşma ve bağışıklık fonksiyonu için gereklidir. Karotenoidler, örneğin β-karoten, A vitamininin öncüleridir. Bitkiler tarafından sentezlenirler ve bu nedenle havuç ve tatlı patates gibi sebzelerde yaygın olarak bulunurlar. Karşılaştırıldığında, hayvan dokusu nispeten düşük konsantrasyonlarda karotenoid ve yeterli miktarda A vitamini içerir. Zorunlu etoburlar olarak kediler, β-karoten'den A vitamini üretmek için gereken enzimden yoksundur ve β-karoten'i emebilseler de onu A vitaminine dönüştüremezler. A vitamini (Schweigert ve diğerleri, 2002). Diyetle önceden oluşturulmuş A vitamini yalnızca kedilerde gereklidir, çünkü köpekler karotenoidleri dönüştürmek için gerekli enzimlere sahiptir (Zaghini ve Biagi, 2005).

Zorunlu etoburlar olarak kediler, hayvan dokularında kolayca bulunan besinlere büyük ölçüde bağımlıdır. Kedilerin esansiyel Amino asitleri içeren yüksek proteinli diyetlerle beslenmesi önemlidir. Köpeklerle paylaşılan temel Amino asitlere ek olarak, kedilerin hayvansal kökenli içeriklerde bulunan taurine ihtiyacı vardır. Hayvan dokusunda bulunan esansiyel yağ asidi araşidonik asidin yüksek konsantrasyonları, özellikle hayvansal ürünlerdeki besinlere yönelik bu gereksinimi güçlendirir. Son olarak kediler, diğer memelilerin endojen olarak sentezleyebileceği diyet vitaminlerine ihtiyaç duyar. Bunların örnekleri arasında niasin ve önceden oluşturulmuş A vitamini bulunur.

• Bauer, JJE (2008). Köpeklerde ve kedilerde esansiyel yağ asidi metabolizması. Revista Brasileira de Zootecnia, 37, 20-27.
• Eisert, R. (2011). Hiperkarnivor ve beyin: kedilerin protein gereksinimleri yeniden gözden geçirildi. Karşılaştırmalı Fizyoloji Dergisi B, 181(1), 1-17.
• FEDİAF (2021). Kediler ve Köpekler için Tam ve Tamamlayıcı Evcil Hayvan Mamasına İlişkin Beslenme Yönergeleri. Avrupa Evcil Hayvan Gıda Endüstrisi Federasyonu. Brüksel.
• Hayes, KC, Carey, RE ve Schmidt, SY (1975). Kedide taurin eksikliği ile ilişkili retina dejenerasyonu. Bilim, 188(4191), 949-951.
• MacDonald, ML, Rogers, QR ve Morris, JG (1984). Bir etobur memeli olan evcil kedinin beslenmesi. Yıllık beslenme incelemesi, 4(1), 521-562.
• Morris, JG ve Rogers, QR (1978). Argininin diyet eksikliğinin bir sonucu olarak yetişkine yakın kedide amonyak zehirlenmesi. İlim, 199(4327), 431-432.
• NRC (Ulusal Araştırma Konseyi). (2006). Köpek ve kedilerin besin gereksinimleri. Ulusal Akademiler Basın. Washington DC.
• Pion, PD, Kittleson, MD, Rogers, QR ve Morris, JG (1987). Düşük plazma taurin ile ilişkili kedilerde miyokardiyal yetmezlik: geri dönüşümlü bir kardiyomiyopati. Bilim, 237(4816), 764-768.
• Russell, K., Murgatroyd, PR ve Batt, RM (2002). Net protein oksidasyonu, evcil kedilerde (Felis silvestris catus) diyet protein alımına uyarlanmıştır. Beslenme Dergisi, 132(3), 456-460.
• Schweigert, FJ, Raila, J., Wichert, B. ve Kienzle, E. (2002). Kediler β-karoteni emer, ancak A vitaminine dönüştürülmez. The Journal of Nutrition, 132(6), 1610S-1612S.
• Trevizan, L. ve Kessler, ADM (2009). Köpeklerin ve kedilerin beslenmesindeki lipidler: metabolizma, kaynaklar ve pratik ve terapötik diyetlerde uygulama. Revista Brasileira de Zootecnia, 38, 15-25.
• Trevizan, L., Kessler, ADM, Brenna, JT, Lawrence, P., Waldron, MK ve Bauer, JE (2012). γ-Linolenik ve Linoleik Asitle Zenginleştirilmiş Diyetlerle Beslenen Kedilerde Araşidonik Asit Bakımı ve Δ5 Desatürasyon Kanıtı. Lipitler, 47(4), 413-423.
• Verbrugghe, A. ve Bakoviç, M. (2013). Katı etobur kedide tek karbon metabolizmasının özellikleri ve kedi hepatik lipidozundaki rolü. Besinler, 5(7), 2811-2835.
• Zaghini, G. ve Biagi, G. (2005). Kedilerde beslenme özellikleri ve diyetin lezzeti. Veteriner araştırma iletişimleri, 29(2), 39-44.